خوش‌نویسی تقریباً در تمام فرهنگ‌ها به چشم می‌خورد اما در مشرق‌زمین و به‌ویژه در سرزمین‌های اسلامی و ایران در قله‌ی هنرهای بصری واقع است. خوش‌نویسی اسلامی و بیش از آن خوش‌نویسی ایرانی تعادلی است حیرت‌انگیز میان تمامی اجزا و عناصر تشکیل‌دهنده‌ی آن. تعادل میان مفید و موردمصرف‌بودن از یک سو و پویایی و امکان تغییر شکل آن از سوی دیگر؛ تعادل میان قالب و محتوا که با آراستگی و ملایمت تام و تمام می‌تواند شکل مناسب را برای معانی مختلف فراهم آورد.
 

اگر در نظر داشته باشیم که خوش‌نویسی اسلامی و ایرانی براساس قالب‌ها و قواعد و نظام‌های بسیار مشخصی شکل می‌گیرد و هر یک از حروف قلم‌های مختلف از نظام شکلی خاص، و تا حدود زیادی غیرقابل تغییر، برخوردارند. آنگاه درمی‌یابیم که ایجاد قلم‌های تازه و یا شیوه‌های شخصی خوش‌نویسان بر مبنای چه ابداع و رعایت حیرت‌انگیزی پدیدار می‌شود. در خوش‌نویسی اندازه‌ی هر حرف و نسبت آن با سایر حروف با دقت بسیار بالایی معین شده‌است و هر حرف به صورت یک «مدول» ثابت درمی‌آید که تخطی از آن به‌منزله‌ی نادیده‌گرفتن توافقی چندصدساله است که همیشه میان خوش‌نویس و مخاطب برقرار بوده و با رضایت طرفین حاصل می‌آمده است. حتی ترتیب شکل کلمات نیز براساس مبانی مشخصی تعیین می‌شده که در «رسم‌الخط»‌ها و «آداب‌المشق»‌ها از جانب اساتید بزرگ تنظیم و ارائه شده است. قرارگیری کلمات نیز -یعنی «کرسی»- هر سطر هر چند نه به‌صورت کاملاً پیش‌بینی و تکلیف‌شده - که ناممکن بوده‌است - اما به‌شکل «سلیقه‌ی مطلوب» زمینه‌ی زیبایی‌شناختی پیشنهادی خاص خود را دارا بوده است.

از: ویکی‌پدیا؛ دانش‌نامه‌ی آزاد