زبان فارسی با اینکه یکی از ارکان اصلی هویت ایرانی است و بعد از انقلاب مشروطه به عنوان زبان ملی ایران تبلیغ و شناخته شده است، ولی هویتی بسیار فراتر از فلات ایران دارد. با این حال اکثر ایرانیان از این هویت گسترده خبر ندارند.

خط فارسی، خط یا دبیره‌ای است که از آن برای نوشتن زبان فارسی استفاده می‌شود. اساس این خط با خط عربی یکی است. خط فارسی کنونی، فارسی‌شده‌ی خط عربی است که چهار حرف «پ»، «ژ»، «گ» و «چ» را افزون بر آن دارد.

اساس خط فارسی با خط عربی یکی است، اما خط فارسی دارای ویژگی‌هایی است که آن را از خطوط عربی و اردو متمایز می‌سازد. چهار حرف «پ، چ، ژ، گ» مختص الفبای فارسی هستند چرا که واج‌های متناظر آن‌ها در عربی استاندارد وجود ندارد. علاوه بر این شکل بعضی از نویسه‌های خط فارسی با نویسهٔ عربی متناظر آنها تفاوت می‌کند. مثلاً «ک» فارسی در حالت پایانی یا تنها با سرکش نوشته می‌شود در حالی که «ك» عربی در این دو حالت بدون سرکش است و یا حرف «ی» در عربی با دو نقطه در زیر آن «ي» همراه است. تفاوت‌های جزئی دیگری هم وجود دارد.

خط فارسی به شیوه‌های گوناگونی نگاشته می‌شود که برخی با سایر کشورهای اسلامی مشترک و برخی برخاسته از ذوق هنری خود ایرانیان است که از مشهورترین آنها می‌توان به خط تعلیق، خط نستعلیق و خط شکسته‌نستعلیق اشاره کرد. خط نستعلیق افزون بر ایران در سایر کشورها هم طرفدارانی دارد و به‌دلیل ظرافت و زیبایی به «عروس خطوط اسلامی» شهرت پیدا کرده‌است.

از: ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد