خوش‌نویسی همواره برای مسلمانان اهمیتی خاص داشته‌است. زیرا در اصل آن را هنر تجسم کلام وحی می‌دانسته‌اند. آنان خط زیبا را نه فقط در استنساخ قرآن بلکه در اغلب هنرها به‌کار می‌بردند. خوش‌نویسی یا خطاطی در کلیه‌ی کشورهای اسلامی همواره به عنوان والاترین هنر مورد توجه بوده‌است. مردمان این سرزمین‌ها به‌ویژه ایرانیان در اوج قدرت و نهایت ظرافت در این هنر تجلی یافت و خوش‌نویسی به مانند محوری در میان سایر هنرهای بصری ایفای نقش کرده است. خوش‌نویسی از قرون اولیه‌ی اسلامی تا کنون در کلیه‌ی کشورهای اسلامی و مناطق تحت نفوذ مسلمانان با حساسیت و قدرت تمام در اوج امور هنری بوده است.

 

درحالی‌که عمده‌ی تبدیل نگارش معمولی کلمات به خوش‌نویسی هنرمندانه به عهده‌ی ایرانیان بوده‌است، رفته ‌رفته ایرانیان سبک و شیوه‌هایی مختص به خود را در خوش‌نویسی ابداع کردند. هرچند این شیوه‌ها و قلم‌های ابداعی در سایر کشورهای اسلامی هم طرفدارانی دارد اما بیشتر مربوط به ایران و کشورهای تحت نفوذ آن هم‌چون کشورهای آسیای میانه، افغانستان، پاکستان و هند می‌باشد. در این منطقه نیز خوش‌نویسی همواره به عنوان والاترین شکل هنرهای بصری مورد توجه بوده و دارای لطافتی خاص است.